Een hele tijd geleden las ik over prachtige projecten waar dieren terug hun plek kregen in de natuur. Een aantal van die projecten kon je bezoeken en zo het project steunen: ecotoerisme heet dat dan. Nog voor ik het hele artikel las zocht ik naar een plek in Europa. Zo konden we met de auto reizen en hoeven we geen vliegtuig te nemen.En daar stond het te blinken. De herintroductie van de bizon in Roemenië. Na een kleine zoektocht kwam ik terecht bij de European Safari Company. Hun klantendienst maakte me heel erg helder en snel duidelijk hoe onze reis eruit kon zien. En nog voor we vertrokken waren konden we dus al dromen. Maar deze keer was de realiteit echt mooier en waardevoller dan wat we ons voordien hadden kunnen voorstellen.
Een kleine week voor we vertrokken kreeg ik al een berichtje van onze gids Matei van We Wilder. Om zichzelf voor te stellen en om zijn contactgegevens door te geven. Zo konden we hem zeker bereiken bij aankomst. En toen was het zo ver, we kwamen aan in Armenis en Matei bracht ons naar onze eerste overnachtingsplek te Sat Batran. Dit huisje was een pareltje. Alles was zo mooi en authentiek gerestaureerd. De eigenaars van het huis kwamen ons die avond een feestmaal brengen. Groentjes uit hun tuintje, vlees van hun dieren, lokaal, ecologisch, traditioneel, noem maar op. Hoewel we niet echt een gemeenschappelijke taal spraken waren de contacten meteen heel erg warm. De buurman stond meteen naar ons te zwaaien. Wanneer we enthousiast terug zwaaiden kwamen ook de dochter, zoon, zus, tante en iedereen in en rond het huis van de buurman dag zeggen. Gefascineerd stond ik te kijken hoe voorbijgangers een praatje maakten, hoe auto’s stopten, nog meer babbels ontstonden en het er op straat enorm gezellig bleek te zijn. Een voorproefje van wat ons te wachten stond in dit prachtig en gastvrij land. Na een heel goede nachtrust werd er een fantastisch ontbijt geserveerd. Daarna was het tijd voor onze eerste uitstap. Met de 4×4 gingen we richting ons tentenkamp. Rugzakjes met water mee en we konden vertrekken.
In de voormiddag gingen we aan de ene flank van de heuvelruggen met verrekijkers op zoek naar de kuddes. Geen geluk toen. We speurden maar zagen niets. Het is te zeggen, we zagen de prachtige vlinders en natuur. Maar nog geen bizons.
Door de hoge temperatuur lastte onze gids een rustpauze in na het middageten. Nadien trokken we terug de bergen in. Het waren geen evidente wandelingen, zeker niet voor de jongste bizontracker van 8 jaar. Maar gelukkig had onze gids een zesde zintuig. Hij kon heel goed aanvoelen wanneer er een rustpunt nodig was.
Bovendien vertelde hij onderweg over alle sporen die we tegenkwamen. En dat waren er wel wat. Zo zagen we onder andere de uitwerpselen van marters, vossen en beren. En de pootafdrukken van de wilde kat, de das en de wolf kwamen we ook tegen. Het gevoel dat je dan krijgt is onwaarschijnlijk mooi. Want daar loop je dan, in de natuur, op een plaats die je deelt met de dieren. Natuurlijk was het heel belangrijk dat Matei ons begeleidde. Als Ranger kende hij het gebied uit zijn broekzak.
Naast deze afdrukken zagen we ook zeer recente afdrukken van een moederbizon en haar jong. Matei bekeek de richting en dacht luidop na over waar we konden gaan kijken zonder ze te verstoren. Een aantal wandeluurtjes later was het zo ver. We zagen onze eerste bizon. Een machtig prachtig gigantisch beest. En wat nog meer was, we hoorden de rest van de kudde in de struiken. We zochten een goede plek en zagen ze stuk voor stuk een wegje wat verderop oversteken. De mama’s en de mini’s. Zalig was dat. Mijn reactiesnelheid was spijtig genoeg niet altijd even geweldig maar ik laat u toch meegenieten van een kont of twee van de Roemeense Bizon.
We genoten zo hard dat we wat later bleven hangen dan voorzien. De tocht naar beneden was daarom kort en stijl en pittig. Maar we genoten vooral na. De nacht brachten we door in een tentenkamp. Onze bedden stonden klaar. de locatie was fenomenaal. Buurtbewoners kwamen opnieuw speciaal voor ons koken. De herder en zijn honden kwam langs met de schapen van alle buurtbewoners. We hoorden Matei uit over het leven van de herder en werden een paar straffe verhalen rijker. Tegen de avond was er een kampvuur met prachtige sterrenhemel. Ik kon echt zo veel sterren zien dat ik kon geloven dat er meer zijn dan zandkorrels. Ik zou het u willen tonen, en natuurlijk probeerde ik een foto te maken maar tevergeefs. Ook de vuurvliegjes staan niet op foto, maar waren wel talrijk aanwezig, wat het geheel bijna tot iets magisch maakte.
De dag nadien bezochten we de plaats waar de bizons stap voor stap wennen aan hun leven in de natuur. We hadden heel veel geluk dat we de dag voordien al bizons konden zien. Het gebied waar ze rondtrekken is immens groot. Nu was de kans om ze te zien nog groter. En we hadden opnieuw geluk. Al snel stond er eentje niet zo ver van ons vandaan te grazen. We deden ons best om hem niet te verstoren. Dit is ook de reden waarom het project geen grote groepen toeristen als doel heeft. Het kleinschalige maakt dat mens en dier samen kunnen zijn in dit gebied.
Tijdens de wandelingen vertelde Matei ons verhalen over het leven daar. Hoe dier en mens elkaar in evenwicht hielden. Verhalen die bleven hangen bij de kinderen. Want wanneer ik ze nadien vroeg naar de voordelen van de bizon begonnen ze allemaal op hun beurt te vertellen. Over hoe ze met hun poten plassen maken voor de kikkers. Of hoe ze snelgroeiende bomen opeten zodat de trage groeiers ook ruimte krijgen. Daardoor zijn het echt landschapsarchitecten. Na dit geweldige moment trokken we naar onze laatste verblijfplaats. Een douche en een heerlijke maaltijd stonden ons op te wachten. Samen met dit uitzicht. Toen ik het zag heb ik een traantje gelaten. Zo mooi vond ik het. Zo ongerept ook. Ik was zo dankbaar dat we hiervan konden genieten.
De laatste dag gingen we op zoek naar de Chamoix. Het was heel erg warm en de klim naar hun gebied was pittig. Hoewel we vaak in de schaduw gingen rusten kregen we onze jongste zoon niet meer gemotiveerd verder te gaan. En we hebben dan naar hem en zijn lichaam geluisterd. Hem forceren daar hadden we geen zin in. Bovendien stond een zwempartij in de vijver op het programma en daar keken we allemaal naar uit. Een gigantisch meer, helemaal voor ons alleen. De zoon des huizes bood zelfs aan onze kindjes mee te nemen om een boottochtje op het meer. Hij was er voor de airbnb die hij verhuurt samen met zijn ouders, maar maakte graag wat tijd voor onze kinderen. De gastvrijheid was er zoals ik hierboven al schreef enorm. En daar zaten we dan, als klein stukje in de grootsheid van de natuur. Te genieten.
De laatste avond hadden ze iets speciaals in petto. Een ritje naar de berenspothut. Met de 4×4 reden we diep het woud in. Helemaal offroad. En hoe verder we reden hoe meer de magie van deze plek ons overviel. Zo stil als we konden kropen we in de boomhut. Voor onze veiligheid vergezeld door onze gids en de Ranger van het terrein. Zijn jachtgeweer voelde niet als overbodige luxe. En daar zaten we dan. 1u30. Zo stil als we konden. We zagen een witte uil overvliegen. We hoorden beweging in het bos. De beren lieten zich uiteindelijk niet zien. Maar dat voelde niet als een domper. De avond was geweldig geweest. Een unieke ervaring. En de kleine vos die we nadien zagen was ook een heel fijn moment. De Ranger Petru die ons meenam toonde ons bij thuiskomst foto’s en video’s van de regio. Dat was genieten x10. Als je zelf ook wil genieten, hier kan je veel van de filmpjes vinden.
Dat was dan ook meteen de laatste avond. Ook de avond dat we afscheid moesten nemen van onze gids Matei. Allemaal vonden we dat een heel moeilijk moment. We gingen hem en zijn uitgebreide kennis missen. We hadden zulke mooie ervaringen samen meegemaakt. We koesteren die enorm.
Dat is ook meteen de reden van deze post. Dit is zo een waardevol project, en door dit ecotoerisme kunnen we iets terugdoen voor de mensen die de bizons in deze regio een thuis hebben gegeven. We zouden het iedereen aanraden.
ROUTE
we zijn natuurlijk niet in 1 trek van België naar Roemenië kunnen rijden. We maakten verschillende tussenstops. De eerste in Wenen, de volgende aan het meer van Balaton om dan over Armenis (Roemenië) terug te rijden met een stop in Boedapest en Venetië.
